Iets meer dan een week geleden barstte de Coronacrisis in ons land in alle hevigheid los. Ons leven is sindsdien dag na dag ingrijpend veranderd en we moeten realistisch zijn: we weten hoegenaamd niet wat ons nog allemaal te wachten staat. Mijn persoonlijke agenda ziet er tegenwoordig een beetje uit zoals de straten in Harelbeke deze morgen: leeg.
Dit alles doet mij er meer dan anders aan denken dat wij mensen eigenlijk niets echt in de hand hebben, hoewel we soms denken van wel. Zoals we ondertussen allemaal wel weten, is er niet veel meer nodig dan een piepklein virus om in korte tijd alles op z'n kop te zetten, de hele wereld zelfs! Ogenschijnlijk hebben we het toch niet allemaal zo goed onder controle als we dachten (Ps.30:6). Ik denk ook aan de meer dan 11.000 mensen (tot nu toe) die in de voorbije weken aan het Covid-19 virus gestorven zijn. Hun agenda's waren waarschijnlijk ook gevuld met alle soorten afspraken en activiteiten die ook 'belangrijk' waren. Bij geen van hen stond er iets zo belangrijks in als: 'laatste dag op deze aarde'.
Hoe zouden mensen hun laatste dagen doorbrengen als ze zouden weten dat ze bijvoorbeeld binnen een week of binnen een maand zouden sterven? Ik merk dat wij mensen de gedachte aan de dood verdringen alsof het ons nooit zal overkomen. We vermijden zelfs om er over te spreken want de dood is taboe. Of we leven er maar op los omdat we geloven dat het NU allemaal moet gebeuren, onder het motto: wat je hebt gehad, kunnen ze je niet meer afpakken (Jes.22:13). Of we leven in angst voor een mogelijk oordeel dat ons boven het hoofd hangt want we denken heimelijk: wat als God toch bestaat? Maar de grootste kwaal is misschien wel onverschilligheid—zoals we momenteel vooral zien bij een aantal jongeren—omdat wij hen geleerd hebben dat het leven doelloos is, een willekeurig spelletje van atomen en moleculen zonder enige betekenis, zonder moraal, zonder God, alleen materie. We zijn tenslotte alleen maar wat veredelde apen. Veel zinlozer en uitzichtlozer kan het niet worden. En dan komt het vanzelfsprekend tot uitspraken als: je-m'en-fous! Als je mensen voorhoudt dat ze alleen maar beesten zijn, dan moet het ook niet verwonderen dat ze zich soms als beesten gedragen.
“Bij mij voelt het van binnen zo goed aan om in deze tijden terug te kunnen vallen op ‘iets’ wat vast is terwijl alles om ons heen wankelt”
Daarom is deze tijd voor christenen een uitgelezen tijd om te tonen dat het bij ons anders is (Joh.6:47; 10:28) en dat het voor ieder die wil ook zo kan zijn. Dat wij leven met een onwankelbare hoop in ons binnenste (Ps.39:7). Dat het leven hier weliswaar tijdelijk, doch verre van doelloos is, maar een daadwerkelijke aanloop naar iets veel mooiers voor ieder die kiest om daar deel aan te hebben. Als christenen in deze tijden óók panikeren, dan is er geen hoop meer voor de wereld. Bij mij voelt het van binnen zo goed aan om in deze tijden terug te kunnen vallen op 'iets' wat vast is terwijl alles om ons heen wankelt (Ps.16:8). Uit de vele positieve reacties kan ik afleiden dat het bij jullie ook zo is. HIJ is vast, HIJ verandert niet (Heb.13:8) en deze waarheid kan nu meer dan ooit een stevig anker zijn zodat ons schip niet op de klippen slaat temidden van de storm (Ps.46:2).
We moedigen je graag aan om te bidden:
- dat we rust en vertrouwen mogen vinden in Hem (Ps.31:14)
- dat Hij ons vult met een dieper verlangen om Hem te kennen (Jer.24:7; Hos.6:3)
- dat we meer gaan beseffen hoezeer wij Hem nodig hebben (Joh.15:5)
- dat we met geloof maar ook verstandig zullen omgaan met de huidige crisis (Jac.1:5)
- dat we bekrachtigd mogen worden om getuigen te zijn in woord en daad (1Pe.3:15)
